کوجه باغ ذهن من

خلوتی ست اینجا 

روی یک چوب قشنگ 

نام بگذارش 

میز اتاق, بچه ی شوخ و زرنگ 

. 

. 

بچه قصّه ما 

لا_بهلای شعرهای کهنه اش 

اوج, پیدایی خود 

بار دیگر 

گم شده.... 

در میان 

شاخه های 

درهم  برهم,       ذهن کوچکش 

. 

. 

کوشش و صبر و تقلّا 

نیست کافی 

. 

. 

کوچه باغش  

بس گرفته  

. 

. 

در تمنّای شنود,    خش خش گام های پای او 

او  همان رهگذر کوچه عشق

.

برگ ها را 

زرد, زرد 

خشک , خشک 

بس طلایی 

اوج نور 

پهن کرده 

ابتدا و انتهای, 

کوچه باغ, ساکتش 

. 

. 

تا همان لحظه 

که او 

پا گذارد 

روی برگ 

جمع گردد 

خاطرات سرد من 

. 

دلخوش از 

پیدا شدن. 

. 

. 

. 

یافتم! 

من قلم را 

باز روی, 

میز, چوبی 

یافتم 

. 

. 

رهگذر! برگه هایش را بیار!